Poppies

Zomer 2002

Die zomer verbleef ik in een prachtig huis aan de rand van Toscane in Italië. Het huis waar ik logeerde was gelegen in een dorpje alleen te bereiken via een steile weg met haarspeldbochten. 

De straatjes in het dorp waren te smal voor auto s dus alles ging hier te voet.

Mijn logeerhuis was half op een rots gebouwd, heerlijk koel, kleine ramen, fantastisch uitzicht over de bergen. Perfecte plek om te werken.

Maar toch was ik in de war. Op de reis hiernaar toe had ik een heftig auto ongeluk gehad. Eenzijdig, veroorzaakt door mijn medepassagier. In zijn slaap trok hij plotseling  aan mijn stuur. Zijn droom werd mijn nachtmerrie. In alle hevigheid en met veel geschreeuw raakte ik de macht over het stuur kwijt , tolde over de snelweg en knalde met 130 km per uur tegen de vangrail. Auto totall los, wij god zij dank ongedeerd.

Met deze ervaring was ik dus nu op deze schitterende plek in Toscane.

Aan het einde van de dag ging ik vaak een stukje wandelen vanuit het huis de bergen in. Tijdens een wandeling betrok de lucht plotseling en kwamen er donkere onweerswolken aan. Ik had geen plek om te schuilen, alleen een houten bankje.

Het geluk was wederom aan mijn kant. Het onweer bleef bij mij vandaan. Maar de regen was hard en veel. Het sloeg door de wind pijnlijk tegen mijn lijf en bloemen en planten werden plat neergeslagen door de dikke druppels. De bui was ook weer zo voorbij. De zon droogde mijn natte lijf.  En toen zag ik zo iets wonderbaarlijks.

Klaprozen die door de regen plat tegen de grond waren geslagen en waarvan de doorzichtige blaadjes kapot leken, kwamen met het zonlicht langzaam overeind. Ik zag het gewoon gebeuren. En daar stonden ze weer. Vier recht op, de regenstorm overleefd en trots te stralen.

Dat wil ik schilderen. Klaprozen die zo kwetsbaar lijken maar heel sterk zijn.